‘In het overvolle vluchtelingenkamp Moria, op het Griekse eiland Lesbos, ontdekte ik mijn passie. Toen ik daar een halfjaar als vrijwilliger werkte, wist ik: deze mensen wil ik helpen. Terug in Nederland heb ik gesolliciteerd bij het COA. Dat is nu vijfenhalf jaar geleden. En nog altijd heb ik geen moment spijt.’

‘Een van de dingen die ik mooi vind aan mijn werk, is dat je écht het verschil maakt voor deze jongeren. Ze zijn nog jong, 15 tot 18 jaar, en zijn zonder ouders of familie aangekomen in Nederland. Syrië, Soedan, Eritrea, Somalië … heel onveilige landen. Bijzonder aan het begeleiden van deze jongeren is dat je zo veel “eerste keren” meemaakt. De eerste keer naar school. De eerste keer zwemles. De eerste keer zelfstandig reizen met de trein. Het is geweldig om hun ontwikkeling te zien en ze daarin te begeleiden.’

‘Ik herinner me een mooi gesprek met een jongen uit Eritrea. Hij was nog niet zo lang in Nederland en kon nog niet naar school. We waren samen op de groep toen het begon te sneeuwen. Dat had hij nog nooit in zijn leven gezien; hij was helemaal ontroerd. Dat raakte me zo. Deze jongen was altijd enorm gesloten, maar de sneeuw bood een onverwachte ingang om een gesprek aan te gaan over zijn leven vóór Nederland. Het persoonlijke contact maakt het werk bijzonder. Ik kreeg laatst bericht van een meisje dat ik anderhalf jaar geleden begeleidde als mentor: “Rina, ik heb mijn rijbewijs gehaald!” Dat zijn zulke mooie momenten.’

‘Sinds anderhalf jaar heb ik een leidinggevende functie. Het is een dynamische baan, waarin ik nog meer merk dat politieke beslissingen direct invloed hebben op de uitvoering van ons werk. Geen dag is hetzelfde, maar dat vind ik juist leuk aan mijn werk. Mijn functie is een teamprestatie. We moeten met z’n allen op één lijn zitten, anders werkt het niet. Als alles dan goed gaat, geeft dat enorm veel voldoening.’