Het werk van: Monique Dolmans (60)
Monique werkt als preventieassistente bij tandartspraktijk Schyns in Maastricht. Terug op de plek waar het voor haar ooit begon. ‘Door steeds bij te leren ben ik nu allround.’
‘Ik heb gewerkt als sportinstructrice, model en winkelverkoopster. Het vak van tandartsassistente kwam toevallig op mijn pad. Tandarts Schyns zocht iemand en hij vond het geen probleem dat ik nog geen opleiding had gevolgd. “Ik leer je alles wat je moet weten”, zei hij. Ik kocht studieboeken en leerde zo over tandartsinstrumenten. De tandarts had maar voor zestien uur in de week werk voor me. Om die reden ben ik naar een grotere groepspraktijk gegaan.’
Allround in de zorg
‘Daar voelde het soms als lopendebandwerk. De tijdsdruk was hoog, maar ik mocht wel allerlei cursussen volgen, waaronder de cursus preventieassistente. Ik heb nog meer cursussen gedaan. Dat maakt me allround. Het houdt het werk interessant én het levert een hoger salaris op. Als alleenstaande moeder was dat vroeger erg welkom; ik kwam weleens wat tekort aan het eind van de maand.’
Terug naar waar het begon
‘Sinds 2016 werk ik weer in de praktijk waar ik ooit begon. Ik maak de planning en assisteer aan de stoel. Ik heb mijn eigen patiënten bij wie ik preventiewerk doe. Het leukst vind ik het persoonlijke contact met de patiënten. Ik probeer van alles van ze te onthouden, bijvoorbeeld hoe hun kinderen heten. Patiënten met pijnklachten? Die gaan altijd voor. Controleafspraken moeten er soms voor wijken. Ik verzet een afspraak niet graag, want mensen teleurstellen vind ik de moeilijkste kant van mijn werk. Gelukkig hebben de meesten er begrip voor.
Met pensioen
Ik verwacht dat dit mijn laatste baan is voordat ik met pensioen ga, hopelijk zo rond mijn 65ste. Daar kijk ik erg naar uit. Ik wil meer reizen, schilderen en genieten van mijn kleinkinderen. Gezien de inflatie moet ik misschien nog wel een paar jaar wat erbij doen, om mijn inkomsten aan te vullen. Ik overweeg mental coaching aan te bieden, waar ik nu een opleiding voor volg.’
Het werk van: Axelle Gulikers-de Rore (30)
Axelle is medewerker educatie en participatie en werkt bij de Nederlandse Dansdagen en bij SALLY Dansgezelschap Maastricht. Via workshops laat ze mensen kennismaken met dans. ‘Het is prachtig om te zien wat dansen met iemand kan doen.’
‘Door te dansen, leer je jezelf beter kennen. Dat ervaarde ik zelf toen ik opgroeide in een klein dorpje in België. Ik was een verlegen kind, onzichtbaar op school. Het dansen bracht me op het podium en leerde me dat het oké was om me te uiten. Toen mijn balletdocent me meenam naar dansvoorstellingen, raakte ik in de ban van het dansen. Ik was onder de indruk van hoe soepel dansers hun lichaam bewegen. Later danste ik zelf professioneel, met elke avond applaus. Leuk, maar het was waardering voor een rol die ik speelde. Terwijl dansen juist zo mooi is als het laat zien wie jíj bent.’
Herinneringen en emoties
‘Daarom koos ik voor het werk dat ik nu doe. Ik geef lessen en workshops aan mensen die niet vanzelfsprekend in aanraking komen met dans. Denk bijvoorbeeld aan leerlingen in het speciaal onderwijs, aan ouderen of mensen met een beperking. Het is prachtig om te zien wat het dansen met ze doet. Hun lichaam komt in beweging op een manier die ze niet voor mogelijk hielden. Door het dansen kijken ze op een andere manier naar zichzelf en hun omgeving. Soms komen herinneringen en emoties bovendrijven.
Stabiliteit
Dans heeft zo veel te bieden, maar er zijn ook uitdagingen. De danswereld draait voor een groot deel op subsidies en die zijn van nature beperkt. Vaak is het schipperen met geld en dus met tijd. Je ziet soms ook dat organisaties het belang van cultuur onderschatten. Als zij geld of tijd tekort hebben, worden cultuurprogramma’s relatief snel stopgezet. Met mijn eigen financiën zit het wel goed. Ik werkte een paar jaar als zzp’er in de cultuursector; dat was bikkelen om rond te komen. Omdat ons gezin binnenkort groter wordt, zocht ik naar een baan met meer stabiliteit. Dat vond ik in dit werk.’
