‘Ons werk is heftig, maar vooral mooi en dankbaar’
Na vijftien jaar stopt Wija Berends (80) bij Slachtofferhulp Nederland. Ze geeft het stokje door aan Kayley Buitink-van Breugel (27). Ondanks het leeftijdsverschil delen zij een passie: anderen helpen. Hoe zorg je goed voor jezelf als je werk veel van je vraagt?
Wija:
‘Ik los problemen liever zelf op, dat heb ik altijd zo gedaan’
Wija en Kayley begeleiden slachtoffers van heftige gebeurtenissen met emotionele, praktische en juridische hulp.
Kayley: ‘Als klein meisje merkte ik altijd wanneer iemand zich niet goed voelde. Ik ging dan het gesprek aan. Dat is nooit veranderd. Ik vind het mooi dat ik met mijn werk iets voor anderen kan betekenen, hoe verschrikkelijk hun situatie ook is. Als dat lukt, ga ik met voldoening naar huis.’
Wija: ‘Ik heb langdurig contact met cliënten. Ik loop met ze mee tot ze weer een groen blaadje aan de boom zien, tot ze het leven weer kunnen oppakken. Dan is mijn doel bereikt.’
Kayley: ‘Als ik over mijn werk vertel, vinden mensen het vaak heftig. Dat is het zeker, maar het is vooral mooi en dankbaar. We horen elke dag aangrijpende verhalen, daar moet je tegen kunnen. We worden daarin getraind en ervaring helpt ook. Het is de kunst om professioneel en rustig te blijven, maar ook begripvol te zijn. Als je zelf emotioneel wordt, voelt een cliënt dat ook.’
Wija: ‘Ik heb in mijn leven moeilijke dingen meegemaakt. Om een ander te kunnen helpen, is het belangrijk dat je dat verwerkt hebt. Je moet je eigen verhaal kunnen loskoppelen van dat van cliënten. Jij doet dat goed, Kayley.’
Kayley: ‘Wat je hebt meegemaakt, kan je ook helpen. Je kunt je beter inleven in een ander. Maar je moet ook voor jezelf zorgen. Als jij niet lekker in je vel zit, kun je er niet goed voor een ander zijn. Natuurlijk raken verhalen mij soms, ik ben ook maar een mens. Ik sprak eens een meisje van mijn leeftijd. Haar vader had meerdere zelfdodingspogingen gedaan. Ze was emotioneel en wist niet wat ze moest doen. Na dat gesprek heb ik gehuild. Ik lag er een tijdje wakker van, maar erover praten hielp. Ik leerde dat je weer door kunt met je werk, ook als een verhaal je raakt.’
Wija: ‘Ik heb minder behoefte aan praten over mijn werk. Ik los problemen liever zelf op, dat heb ik altijd zo gedaan. Schilderen maakt mijn hoofd leeg. En ik schrijf mijn gedachten op. Overal in huis liggen briefjes. Dat zeg ik ook altijd tegen cliënten: als je het opschrijft, is het even uit je hoofd. Dan pakken we het weer op in een volgend gesprek.’
Meekijken bij een werkdag van Kayley en Wija? Dat kan in de videoaflevering van Eerste week, laatste week →
Meekijken bij een werkdag van Kayley en Wija? Dat kan in de videoaflevering van Eerste week, laatste week →
Kayley: ‘Ik heb dat met hardlopen. Dat helpt mij om het werk van me af te zetten. Morgen weer een dag. Na een moeilijk gesprek is er altijd wel een collega om je hart bij te luchten. Dat vind ik zo mooi aan deze organisatie. We doen hetzelfde werk en begrijpen elkaar als geen ander.’
Wija: ‘Heftige zaken leg je niet zomaar naast je neer. Nu ik gestopt ben, komen er nog weleens herinneringen naar boven. Ik ben vooral benieuwd hoe het nu met de slachtoffers gaat.’
Kayley: ‘Je hebt nu ruimte om daarover na te denken, dan kan het je ineens overvallen. Als een gesprek me niet loslaat, trek ik aan de bel bij mijn leidinggevende. Je moet voorkomen dat het je overneemt.’
Kayley:
‘Als jij niet lekker in je vel zit, kun je er niet goed voor een ander zijn’
Als ik met pensioen ben …
Wija:
’… blijf ik actief in de zorg. Als vrijwilliger rijd ik ouderen rond met de “Gouden Koets”, een elektrisch autootje. Ik houd van mensen, dus ik zal altijd proberen er voor anderen te zijn.’
Kayley:
’… werk ik als vrijwilliger bij Slachtofferhulp Nederland. Maar dat is nog ver weg hoor … Voorlopig blijf ik dit werk graag doen. Ik leef liever in het moment.’
Lees de vorige pagina: ◄ Op de hoogte van de nieuwe pensioenregels
