‘Toen ik op mijn 10e nog een broertje kreeg, wilde ik het liefst kraamverzorgster worden. Later kwam ik, vanwege een stagetekort in de kraamzorg, uiteindelijk in de ouderenzorg terecht. Inmiddels werk ik 32 jaar in de zorg. Dit is mijn roeping. Sinds 7 jaar werk ik op de afdeling Geriatrische revalidatie en gerontologie. Daar verblijven ouderen die om lichamelijke of geestelijke beperkingen (tijdelijk) niet meer zelfstandig kunnen wonen. In de ouderenzorg kun je echt iets voor iemand betekenen.’ ‘Ik vind in de nacht werken fijn, omdat er dan minder prikkels zijn. Overdag hebben de bewoners verplichtingen, zoals fysiotherapie en vaste maaltijden. Zonder de hectiek van de dag heb ik iets meer aandacht voor bewoners. Ik zorg voor rust en veiligheid op de afdeling. Dat betekent niet dat iedereen slaapt. Ik geef medicatie, help bij toiletbezoeken en troost bij onrust en verdriet. Vooral ’s nachts kunnen bewoners zich eenzaam voelen. Een glaasje melk, een praatje of een knuffel betekent dan veel. De meeste bewoners herkennen mij, dat voelt vertrouwd. “Wat fijn dat je er weer bent”, zeggen ze dan. Laatst was een mevrouw onrustig. Ze kon daardoor sneller uit bed vallen. Ik ben toen bij haar gaan zitten met een knuffelhondje, dat we samen hebben geaaid. Ze had een glimlach van oor tot oor en viel later rustig in slaap. Dat zijn echt geluksmomentjes.’

‘Tijdens nachtdiensten drink ik mijn koffie altijd koud, haha. Ik word namelijk regelmatig opgeroepen voor hulp. Bij spoed moet ik rennen. Het is soms druk, maar mijn werk geeft me kracht. Ik ben echt in mijn ritme ’s nachts. Na mijn dienst ga ik eerst zwemmen om mijn hoofd leeg te maken. Pas dan kom ik tot rust. Ik hoop dit werk nog lang te doen. Ook als vrijwilliger, als ik over een tijd met pensioen ga.’